چه فضیلتی در این هست که در خانه را به روی دیگران ببندم، رادیو و تلویزیون و روزنامه و کتاب و اینترنت نداشته باشم و افتخار کنم که خانواده‌ی پاک و سالمی دارم که ذره‌ای از ارزش‌هایم تخطی نکرده‌اند؟
چه فضیلتی در این هست که از تجربیات دیگران باخبر نشوم و در این فرصت کوتاه عمر، بارها و بارها اشتباهاتی مرتکب شوم که گروهی درباره‌ی آنها اندرز داده و برحذر داشته‌اند؟
چرا می‌ترسم حقیقت را جستجو کنم و افکار و رفتارم را در معرض نقد کارشناسان و صاحب‌نظران بگذارم؟
آیا در عمق ذهن و دلم به درستی باورها و تصمیم‌هایم تردید دارم اما از رو در رو شدن با آن می‌ترسم؟
به کجا می‌رسم که روش حکومت‌داری کره‌ی شمالی را ستایش می‌کنم؟
- ۹۶/۰۶/۲۹