چشم‌انداز زیبای آینده کافی نیست

این روزها به اهمیت نقشهٔ راه می‌اندیشم. تصویر زیبا و رویایی آینده، هر چقدر هم جذاب باشد، بدون راهنمای عملی رسیدن، دست‌نیافتنی است. لازم است بعد از هدف‌گذاری، از خودم بپرسم چطور می‌خواهم به آن برسم. 

یاد چشم‌اندازهای پنج‌ساله و ده‌ساله می‌افتم که روی کاغذ، دلفریب به نظر می‌رسند اما بسیاری از آنها هرگز حصار واژه‌ها را ترک نمی‌کنند تا خود را با محک عمل، بیازمایند. 

باید به ملزومات اهدافم بیندیشم و برای رسیدن به آنها ره‌توشه بیندوزم. گاهی حتی یک جمله هم بسیار راهگشاست؛ مشعل فروزانی می‌شود برای طی مسیر و به زانوانم قوت تاب آوردن می‌بخشد.