درست‌نویسی

همیشه دغدغه‌ی درست نوشتن داشته‌ام. از رسم‌الخط و املای کلمات تا دستور زبان و آیین نگارش، سعی کرده‌ام یاد بگیرم و درست بنویسم. اما دریای بی‌کرانه‌ی دستور خط فارسی با پارو زدن‌های من تمام نشد و به ساحل درست‌نویسی نرسیدم. 

سعی کردم توصیه‌های فرهنگستان زبان و ادب فارسی را به عنوان معیار در نظر بگیرم و طبق قواعد آن پیش بروم اما استثنائات فراوان آن، خسته‌ام کرد. فرهنگستان اصل را بر جدانویسی می‌داند اما همچنان کلماتی را سرهم می‌نویسد که هیچ توجیهی برای پیوسته بودنشان نیست. من چندتا از پرکاربردترین‌ها را به خاطر سپردم اما از مراجعه‌ی دائم به فرهنگ املای فارسی خسته شدم.

این مقاله‌ی سپیده الهام باقری در سایت مدرسه‌ی خبری ایرنا واقعاً حرف دل من است. فعلاً به این نتیجه رسیده‌ام که چند قانون اصلی را که مورد تأیید بیشتر دغدغه‌مندان نگارش فارسی است رعایت کنم و تا جایی که ممکن است از سلیقه‌های شخصی بی‌توجیه، بپرهیزم.